Πρόσφατα είχα συζητήσει τους λόγους γιατί να παρακολουθήσεις το TEDxAUEB, το πρώτο TEDx event σε Ελληνικό πανεπιστήμιο. Πριν ελάχιστες ώρες η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με επιτυχία και την ώρα αυτή οι κύριοι συντελεστές του (η φοιτητική ομάδα που το ανέλαβε και το έφερε εις πέρας) διασκεδάζουν μετά μουσικής!
Με την συναισθηματική φόρτιση από την εκδήλωση ακόμη πολύ πρόσφατη θα γράψω δυο λόγια φοιτητή μου, όχι για σένα που ήρθες και χάρηκα που σε είδα και γέμισες (όπως και εγώ) τις μπαταρίες σου, αλλά για σένα φίλε μου που αυτή την στιγμή μάλλον είσαι έξω και διασκεδάζεις και δεν μπήκες στον κόπο ούτε μέσω live-streaming να το δεις (αν και έμαθα ότι υπήρχαν δυσκολίες στην live μετάδοση… κρίμα).
Έχασες την ευκαρία να δεις από κοντά και να μιλήσεις σε ανθρώπους που «ξεκουνήθηκαν» από τον καναπέ τους και έκαναν «redefine their own reality» λέγοντάς μας την προσωπική τους ιστορία. Και την οποία ακούσαμε προσεκτικά, και γελάσαμε και χαρήκαμε και συγκινηθήκαμε, και (ελπίζω ότι) παραδειγματιστήκαμε… Και δεν θα αναφερθώ ξανά στην Πετρούλα, στον Σωτήρη, την Σόφη ή στην ευγενική μας οικδέσποινα Σύλβια. Ούτε στον αδειούχο (curator) από το TED Global για τοTEDxAUEB Μαζίν ή στην Ειρήνη, στον Κωσταπάνο, στην Νόρα και σε όλη την υπόλοιπη ομάδα του TEDxAUEB που κατάφεραν τόσα πολλά αυτούς τους μήνες. Ούτε στους υπόλοιπους ομιλητές, όπως ο Θεόφιλος (που btw ξεσήκωσε τα πλήθη…), οι οποίοι ήταν όλοι εξαιρετικοί και τις ομιλίες τους σύντομα θα μπορείς να δεις από το tedxaueb.com.
Έχασες που δεν ήρθες γιατί δεν είδες από κοντά και δεν άκουσες έναν και μόνο άνθρωπο… Έναν άνθρωπο που με την ομιλία του έκανε πολύ κόσμο να κλάψει, να συγκινηθεί και να σκεφτεί. Έναν άνθρωπο που με τα όσα έχει κάνει στην ζωή του έχει αποδείξει ότι η δουλειά έχει αποτέλεσμα, όταν γίνεται με προσπάθεια και ενδιαφέρον. Έναν άνθρωπο που όσο μιλούσε, καρφίτσα να έπεφτε στην αίθουσα θα την ακούγαμε. Που όταν αποχώρησε χειροκτορούσαμε όλοι όρθιοι. Έναν άνθρωπο που είχα την χαρά και την τιμή να προτείνω στα παιδιά του TEDxAUEB ως πιθανό ομιλητή. Έναν πραγματικό ΔΑΣΚΑΛΟ. Ο δάσκαλος-θεολόγος Κλήμης Πυρουνάκης 
μοιράστηκε μαζί μας τι σημαίνει να είσαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ, πραγματικός ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Τι σημαίνει να κάνεις την «δουλειά» αυτή όπως πραγματικά πρέπει. Με όρεξη, πραγματικό ενδιαφέρον για τους μαθητές σου. Μικρή σημασία έχει αν αυτό γίνεται στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα, όπως κάνει ο Κλήμης ή στην αίθουσα του δημοτικού, γυμνασίου, πανεπιστημίου, κλπ. Γιατί ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ είναι αυτός που θα δώσει στους μαθητές του την ελπίδα για το αύριο, την προοπτική, την ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη. Ο Κλήμης μας περιέγραψε με μεγάλη ευαισθησία τις προσωπικές ιστορίες μαθητριών του που απέδειξαν εμπράκτως πώς το 60% πιθανότητα επαναγκλεισμού των αποφυλακισθέντων μειώνεται σε 3% όταν αυτοί απλά τελειώνουν το σχολείο στις φυλακές!!! Όταν απλά ένας δάσκαλος κάνει κάτι παραπάνω από την «δουλειά» του και με αυτό τον τρόπο κάνει «redefine other people’s reality» πλέον…
Ο Κλήμης δεν είναι βέβαια ένας τυχαίος άνθρωπος. Προέρχεται από μια οικογένεια που έχει την ανιδιοτελή προσφορά προς τους άλλους, και ειδικά προς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, μέσα στο αίμα της. Γιος του πατ. Γ. Πυρουνάκη, όλη η οικογένεια μαζί με εθελοντές έχουν στήσει και λειτουργούν με δυσκολία και με λίγους πόρους τόσο τις Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα όσο και το Κέντρο Αγάπης Ελευσίνας, όπου απασχολούνται και λαμβάνουν υποστήριξη από εθελοντές, παιδιά με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες από την περιοχή της Ελευσίνας. Αυτοί, όπως και πολλοί άλλοι παρόμοιοι οργανισμοί, χρειάζονται την βοήθειά σου/μας… Μήπως ήρθε η ώρα να σηκωθείς από τον καναπέ και να κάνεις επιτέλους «redefine your own reality»; Μήπως λέω μήπως;
Καλό βράδυ…
ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 
πραγματικα ο καλυτερος….με συγκινησε παρα πολυ,το ιδιο και τους γυρους μου.αξεχαστη ομιλια,θα περιμενω να βγει ονλαιν να την ξανακουω οταν χανω την εμπευση μου…
Πραγματικά αποτέλεσε κορυφαία στιγμή της ημέρας και ίσως μια από τις καλύτερες ομιλίες που έχω ακούσει σε TEDx στην Ελλάδα.
Όταν ξεκίνησε την γεμάτη πάθος και συναίσθημα ομιλία του ξαφνικά φούντωσαν αναμνήσεις στο μυαλό μου – μια καθηγήτρια στο λύκειο – δασκάλα και σε σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Ναι, άλλο ένα άτομο που είχε ακριβώς το ίδιο πάθος και το ίδιο όραμα, που προσπαθούσε να το μεταδώσει σε μια τάξη λυκείου. Μια τάξη που απλά αγνοούσε αυτά που άκουγε…
Η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός μου σήμερα δεν προήλθε τόσο από τον καταπληκτικό λόγο του κ. Πυρουνάκη, όσο από το συγκεκριμένο κοινό που τον άκουσε, δάκρυσε και σηκώθηκε όρθιο να χειροκροτήσει έναν άνθρωπο με ψυχή και πάθος να επαναπροσδιορίσει την πραγματικότητα δεκάδων συνανθρώπων του.
Ευτυχώς που αυτό το κοινό σε αντίθεση με εκείνη την τάξη στο λύκειο ήταν σε θέση να επαναπροσδιορίσει την δική του πραγματικότητα με συμπυκνωμένες στιγμές ετών σε 20 λεπτά.
Αξίζει ένα ευχαριστώ για την εξαιρετική πρόταση!
Όσο τον άκουγα σκεφτόμουν πόσο μικρός είμαι σαν άνθρωπος, στο τέλος κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτός ήταν απλά τεράστιος για να τον φτάσουμε με όσα κάνει. Ξεκίνησα να ακούω με σεβασμό και όσο προχωρούσε η ομιλία αυτό φούντωνε συνέχεια και σε γέμιζε. Ενιωθα σε κάθε του λέξη πως τελικά υπάρχουν άνθρωποι πολύ ευτυχισμένοι ακόμα και στην Ελλάδα του σήμερα. Υπάρχουν άνθρωποι που με όσα κάνουν χτίζουν μια ασπίδα σε κάθε κρίση, χτίζουν τείχη ευτυχίας που ζώνουν ομάδες ανθρώπων που κατατρώει η μαυρίλα. Στο τέλος σκέφτηκα, μήπως είναι τυχεροί οι φυλακισμένοι που τον έχουν καθε μέρα κοντά τους αληθινά κι όχι εμείς… Να είστε καλά όλοι… Και ελπίζω κάποια μέρα να τον φτάσουμε…